魚翅羹 of alles wat je niet wilt weten over haaienvinnensoep

Sinds ik in mijn jeugd de film Jaws – toen bloedeng, nu een meesterwerk -zag, kan ik weinig sympathie voor haaien opbrengen. Maar om zo’n indrukwekkend dier dan maar en masse af te slachten, enkel voor de vin, gaat me dan ook weer – veel – te ver. Zeker wanneer experts verklaren dat de smaak vrij vlak is – en haaienvlees trouwens zelden lekker. In China is deze vin een graag geziene gast in de bekende haaienvinnensoep. Niet voor de smaak dus, maar om meer structuur te geven aan de bouillon. Zeg maar om de gelatineuze kwaliteiten. Die bouillon is daarom meestal op basis van kip. Eigenlijk zit die haaienvin met name in de soep om de gastheer status te verschaffen. Een kop doet tussen de 5 en 2000 dollar, afhankelijk van welke soort haai de vin afkomstig is.

Haaienvinnensoep

Algemeen wordt aangenomen dat Haaienvinnensoep door een keizer uit de Sung of Song Dynastie – van 960 tot 1279 – is geïntroduceerd. Als een middel om zijn macht en rijkdom te tonen aan zijn gasten. Sindsdien ziet men in China het serveren van deze soep als een teken van respect en generositeit. Het is daarmee een onderdeel van – in goed Chinees – de Big 4 van gerechten. Net als abalone, zeekomkommer en de zwemblaas van de steur vertegenwoordigen ze gezondheid en voorspoed. Men serveerde deze gerechten dan ook met name tijdens feesten en speciale gelegenheden.

Talloze claims

Ook kennen de Chinezen, net als aan talloze andere exotische ingrediënten, geneeskrachtige gaven aan de haaienvin toe. Zo zou het niet alleen de potentie verhogen – een soort vihaaigra, maar ook goed voor de huid, het energie- en cholesterolniveau zijn. Volgens hardnekkige geruchten helpt haaienvinnensoep zelfs bij ernstige ziektes als kanker, wat door geen enkel wetenschappelijk onderzoek is aangetoond. Niet verrassend maakten al die claims haaienvinnensoep uiterst gewild in het thuisland. Een populariteit die alleen maar verder steeg met de Chinese diaspora en een groeiende middenklasse. Sinds een dik decennium is de populariteit door talloze campagnes – onder andere prominent door Yao Min, de befaamde basketballer – onder Chinezen tanende en langzaam wegzakkend naar het niveau van een cultureel curiosum. Wat mij betreft is dat prima, het klonk toch al nooit aantrekkelijk.