We kunnen allemaal wel een kom warme comfort food gebruiken. Barre vooruitzichten, kou, vroeg donker en een eeuwigheid durende lockdown. ‘We have seen better days’ om het in het Engels te zeggen. Als we toch in die contreien aanbelanden: de Britten claimen stellig dat zij de uitvinder zijn van een van de meeste klassieke vormen van comfort food van onze planeet, oxtail soup. Ze zijn er ook nog eens heel stellig over waar, over de exacte lokatie. Ossenstaartsoep zou in de 17de eeuw in Spitalfields, een levendige wijk in de Londense East End, zijn uitgevonden. Door Franse Hugenoten en Vlaamse immigranten, die zich daar als wevers hadden gevestigd. Blijkbaar had de Britse keuken toen al buitenlandse ondersteuning nodig om het eten nog enigszins verteerbaar te maken.

Ossenstaart

Dat het hier om klassieke kost gaat, blijkt wel uit de naam. Een ox of os is, voor de culinaire leek of vegetariër, een gecastreerde stier. Die nare bezigheid van het castreren vond vroeger plaats om de stier een minder opgewonden temperament te geven. Het ontstierde slachtoffer at bovendien zijn frustraties weg en produceerde zo beter dooraderd en vetter vlees. Zo mals dat je er een worst van kon draaien. Alas de legendarische ossenworst, maar dat terzijde. Tegenwoordig nemen onze runderboeren niet meer de tijd om een stier te mesten. Ze geven tenslotte geen melk en verdwijnen daarom al jong naar het slachthuis. Zonder mededogen, de Euro regeert.

Oxtail
Oxtail soup with sliced bread

Een Wereldwijd Succes

De kans dat de soep op je bord daadwerkelijk van een ossenstaart getrokken is, is daarom minimaal. Wel hoort de soep met een echte staart bereid te zijn, van welke boviene soort of gender dan ook. De klassieke Engelse oxtail soup is dikker dan de heldere soep van bij ons. Het lijkt meer op een jus, bijna gravy zoals ze ter plekke zeggen. Maar er is veel meer, de hele wereld kent zijn eigen versie. Een ossenstaart is tenslotte smakelijk vlees voor weinig geld. Koreanen en Chinezen zijn er gek op. Hawaii kent een eigen versie. Die van het Zuiden van de Verenigde Staten is schatplichtig aan het Britse origineel. Net zo dik. Een van de bekendste versies, uit eilandenrijk Indonesië, gebruikt gegrilde ossenstaart en staat bekend als ‘sop bontut’. Daar komen we nog wel een keer op terug.