Pimientos del Piquillo Rellenos (rode pepers hoeven niet heet te zijn)

Toen Christoffel Columbus in de nieuwe wereld een rood vruchtje at, ervoer hij het zelfde mondgevoel als bij de hem al bekende zwarte en witte peperkorrels. Sindsdien heet de hele familie van de genus capsicum, van paprika (Bell pepper) tot rawid, in de volksmond ook peper. Net als de niet gerelateerde gedroogde besjes van de genus piper (peperkorrel). Via de specerijenmarkt van Lissabon bereikten chilipepers uiteindelijk Azië en daar nam het gebruik een grote vlucht. Inmiddels is er een wapenwedloop gaande naar steeds heter pepers. De ‘hitte’ van pepers wordt veroorzaakt door de stof capsaicin (8-methyl-N-vanillyl-6-nonenamide, a.k.a. pepperspray) en gemeten in Scoville heat units. Recordhouder is momenteel de (oneetbare) Carolina Reaper met 2,2 Miljoen SHU. Mijn favoriet zit aan de compleet andere kant van het spectrum: de Spaanse ‘Pimiento del Piquillo’ is zoet en bevat precies nul SHU.

Gemaakt om te vullen

In Spanje wordt dit kleine paprikaatje in blikken en potten geconserveerd en vormt de ideale tapa. Je kan de ‘piquillo’ zo eten (met beetje zeezout ebn op de bakplaat of grill) of vullen (rellenos) met kalfsgehakt, tonijn of kaas. Het lekkerst is de variant gevuld met bakeljauw bechamel (klipvis, gedroogde en gezouten kabeljauw). Ik bestelde dit gerecht de eerste keer per ongeluk in een restaurant in San Sebastian, toen ik geen wijs kon worden uit de Baskische menukaart. Ik was eigenlijk op zoek naar steak, maar na mijn foutje meteen verkocht. Sindsdien is het één van mijn favoriete gerechten. Eigenlijk weet ik nog steeds niet zeker wat ‘Piquillo’ betekent. Veel bronnen zeggen snaveltje, andere vertalen het als piekje. Beide namen zijn uiteraard op de vorm gebaseerd. Ze zijn in ieder geval gemaakt om te vullen.