Tot geen eens zo gek lang geleden gold het adagium ‘If you want to eat good in England, eat breakfast’. Eigenlijk voor de gehele Britse eetcultuur. Hoewel de traditionele lokale keuken internationaal nooit hoge ogen gooide, is het Engelse ontbijt een universele favoriet. Een wereldwijde standaard zelfs. ‘The English breakfast’, ook wel liefkozend the ‘Full English’ genoemd, is een feest van een ontbijt van nobele origine. Engelse landadel en herenboeren trakteerden hun gasten op een extravagant ontbijt. Oorspronkelijk om met de rijke oogst en opbrengst van hun land te pronken. Eieren, bacon, champignons, tomaten, worstjes, toast en een kop thee uiteraard. Het kon niet op. Of zoals de Engelsen zelf zeggen ‘the Full Monty’.

Baked Beans en The Beatles

Of ‘Baked Beans’ (in tomatensaus) onderdeel van het origineel was, is in Engeland een grotere discussie dan of je voor de Beatles of the Stones bent. De Britten nemen hun erfgoed serieus.

English Breakfast

Photo by Melissa Walker Horn on Unsplash

Toen de invloed van het platteland in de Victoriaanse tijd tanende was, nam de stedelijke upper-class de traditie over. Wederom als statussymbool, wie drie uur aan zijn ontbijt kon besteden, moest wel rijk zijn tenslotte.

English Breakfast of Fry Up?

Tegenwoordig staat de reputatie van het Engelse ontbijt enigszins onder druk. Door het hoge vetgehalte en het exorbitante aantal calorieën staat het tegenwoordig beter bekend als ‘the fry-up’. Het is te bestellen in ieder hotel, pub of cafetaria. Nog steeds de erkende stevige start voor de ‘working man’, acclimatiserende toerist of als remedie tegen een kloppende kater. Persoonlijk ben ik meer van het Italiaanse ontbijt (een espresso en een ‘cornetto’, de Italiaanse croissant). Ik moet ’s ochtends eerst opgang komen voordat ik zoveel eten op kan. Misschien moet het Engels ontbijt wel op de schop. Wat lichter, iets Europeser, met meer fruit. Dan noemen we het Brexfast.