frankwords
Italië is rijkelijk bedeeld met prachtige regionale keukens. Tot in de verste uithoeken van de laars. Veneto in het uiterste Noordoosten is zeker geen uitzondering hierop. Nergens is het happen van cultuur en culinaria zo makkelijk te combineren als in de steden Verona en Venetië. Dit is niet alleen de streek van opera en gondels, maar ook van polenta en risotto.
Cicchetti
Venetië heeft zelfs haar eigen aperitief cultuur. Enigszins vergelijkbaar met de veel bekendere Spaanse tapas. Cicchetti zijn snacks en kleine gerechtjes, zoals sandwiches, bordjes olijven en gegrilde groente, gefrituurde visjes en vleeswaren op stukjes brood of polenta. Pretentieloos fingerfood, dat je met je handen of hoogstens een prikkertje eet. Individuele snacks heten uiteraard cichetto, het enkelvoud. Een naam zonder verdere betekenis of vertaling. Dat geeft niks, het is tenslotte wat je er zelf van maakt.
Bàcari
Deze cicchetti is absoluut geen ‘casalinga’, zeker geen home cooking. Cicchetti bereid je niet thuis. Ook niet door Mama of Nonna, al koken ze nog zo goed. Cicchetti is het ultieme barfood, dat je staande eet in een zogenaamde ‘bàcari’. Dat zijn de traditionele bars die buiten de Italiaanse grenzen, gastro-pub of tapasbar zouden heten. Deze appetizers eet je bijvoorkeur aan de bar. Of indien mogelijk op een relaxt en zonnig terras. Het onvermijdelijk glaasje lokale witte wijn is nooit ver weg. Het staat pal naast het bordje. De stamgasten noemen dat een ‘ombra’, wat heel toepasselijk schaduw betekend. En dat slokje is uiteraard extra lekker op een mooie zomerdag. Het kleine glaasje drink je dan ook bij voorkeur in één teug leeg. Op naar het volgende bordje met schaduw. Nu maar hopen op een mooie nazomer en open grenzen.