Crêpes Suzette, een wees met vele vaders

‘Succes heeft vele vaders en de mislukking is steeds een wees’. Die quote – van J.F. Kennedy – past naadloos bij het dessert Crêpes Suzette. Als een deksel op een pan. Allereerst valt namelijk niet te ontkennen dat dit eenvoudige dessert een culinair succes is. Al ruim 125 jaar siert het de menukaarten van luxueuze restaurants. Uiteraard helpt het dat deze pannenkoekjes aan tafel geflambeerd worden. Een feestelijk ritueel, tafelbereidingen zijn sowieso sfeerverhogend.

Henri Charpentier

Toch beweert de potentiële uitvinder Henri Charpentier dat Crêpes Suzette van oorsprong een mislukking waren. Bij toeval ontstaan. Als veertienjarige assistent van de master serveerde hij desserts aan kroonprins Edward VI in 1895 in het Café de Paris in Monte Carlo. De Prins dineerde in gezelschap van een mooie Française met de naam Suzette. Of onze Henri nu was afgeleid of niet, de drank die hij over de crêpes goot vatte vlam door een nabije ‘chafing dish’. In ieder geval hield Henri zijn hoofd koel. Hij proefde of de pannenkoekjes nog eetbaar was en werd verrast door de fantastische smaak. Een openbaring.

Crêpes Suzette

De kroonprins at de crepes met zijn vork en schepte vervolgens gulzig met een lepel alle saus van zijn bord. Verlekkerd vroeg hij wat de naam van dit dessert was. Jonge Henri stamelde Crêpes Princesse, waarop Edward VII voorstelde om het naar de dame in zijn gezelschap te noemen. Crêpes Suzette waren geboren. Sindsdien bestaat is de receptuur voor dit gerecht uit gestapelde of gevouwen crêpes. Met beurre Suzette, een saus van gekarameliseerde suiker, boter, mandarijn- of sinaasappelsap, bijhorende zest en een royale scheut Grand Marnier. Dankzij onze Henri flambeert men dit dessert nog immer aan tafel.

Uiteraard dienden zich door de loop der jaren vele ‘vaders’ aan. Kwade tongen beweerden later dat Henri Charpentier toentertijd veel te jong was om royalty te bedienen. Of dat dit gerecht vernoemd was naar Suzanne Reichenberg, bekender onder haar artiestennaam Suzette. Voor mij geldt dat zowel een dessert als een verhaal smeuïg moeten zijn. Waar of niet waar, laat de waarheid niet in de weg zitten.