frankwords
Politiek en regionale gerechten zijn net zo een goede kombinatie als sardientjes met slagroom. Verleden jaar dreigde Europa met het intrekken van de erkenning van Britse streekgerechten. Allemaal vanwege de Brexit, met als voorbeeld de nederige ‘Cornish Pasty’. Een domme en onnodige maatregel. Alsof een Franse Chef ineens goede sier zal gaan maken met Britse pasteitjes. Gerechten zijn nauw verweven met de lokale cultuur. Die moeten ambtenaren in Brussel in mijn optiek met rust laten.
Cornwall
In het geval van Cornwall ligt het allemaal nog wat gevoeliger. Deze fraaie streek is pas enkele jaren erkend als separate cultuur binnen het Verenigd Koninkrijk. Cornwall onderscheidt zich van broederstaten als Wales en Engeland door een eigen taal. Het Cornish is verwant is aan het Bretonse dialect dat men ooit aan de de overkant van het kanaal in sprak. De grootste bijdrage van Cornwall aan het Britse erfgoed zijn (naast palmbomen en surf golven) zonder twijfel de lokale Pasteitjes. Lokale chefs vullen ze al eeuwen met aardappel, koolraap, ui en in blokjes gesneden rundvlees. Over de hele wereld staan ze bekend als Cornish Pasty (geen spelfout, het is geen pastry). Een traditioneel, halfrond of maanvormig hartig gebakje.
Mijnwerkerstraditie
Pasty’s werden al eeuwenlang door de vrouwen van mijnwerkers gemaakt. De pasty is, in de mijn, de ideale kant-en-klare lunch. De voedzame vulling is tenslotte in deeg gehuld en blijft zo lang warm. Volgens de overlevering beschermde de deegverpakking ook het voedsel in de vieze mijnomgeving. Bovendien aten de mijnwerkersde dikke deegrand niet op. Hij diende als ‘handvat’ voor de eter. Arme immigranten namen het gerecht en de gewoonte mee naar hun nieuwe vaderlanden. Daardoor zijn Cornish Pasties nog steeds een begrip in de industriesteden van de Amerikaanse Rust Belt. Denk aan Detroit en Pittsburgh.
Rugby Yell
In het Cornish worden de pasteitjes ook wel “oggy” genoemd. Als vrouwen de pasty’s aan hun mannen in de mijnen brachten, schreeuwden zij ‘oggy oggy oggy’. Om zo duidelijk te maken dat de lunch er aan kwam. De mijnwerkers antwoordden met “oi oi oi”. Later werd de kreet ‘oggy oggy oggy, oi, oi, oi’ een bekende yell bij rugbywedstrijden. Tot in Australië aan toe. Hoe de faam van een eenvoudig pasteitje de hele wereld overging. Het lijkt me overduidelijk dat de EU daar met zijn tengels van af moet blijven.
