frankwords
Ondanks alle pasta en pizza’s kent Italië een uitgebreide sandwichcultuur. In vervlogen tijden was brood een goedkoop lunch alternatief voor de hardwerkende arbeider. Weinig anders dan bij ons dus. Grappig is wel dat de levensgenieters uit de laars er weer een smakelijk en gevarieerd feestje van maken. Zo lunchen ze in Florence met rijk belegde ‘semilini’ (Italiaanse bollen), kent Genua de ongeëvenaarde ‘foccaccia’ en komen ze rond het Comomeer goed weg met hun ‘ciabatta’.
Piadina Romagnola
Het meest opvallende broodje komt echter uit de historische steden van Emilia-Romagna, zoals Cesena, Ravenna en Forli. De piadina is een ongerezen brood, beter bekend onder de Engelse naam flatbread. Tegenwoordig noemen we zulk brood, in goed Nederlands, meestal een ‘wrap’. Daar is overigens niks nieuws aan. Al in 1371 beschrijft Kardinaal Anglico het brood van zijn onderdanen dat gemaakt wordt met wit meel, zout en water. Met toevoeging van een beetje melk en wat reuzel of varkensvet. Het zal je niet verbazen dat men het laatste ingrediënt tegenwoordig in Italië meestal vervangt door een scheutje olijfolie.
Piadineria
De oorsprong van de piadina is nog veel ouder. Het stamt waarschijnlijk uit het Oosten en de dagen van het Byzantijnse rijk. De naam is een verbastering van het Oud-Romaanse woord ‘piè’. Waar makkelijk zowel Pizza als een Engelse taart in is te ontdekken. Tegenwoordig blijft de piadina onverminderd populair in Italië. Dit brood bakt men traditioneel op een terracotta schotel, die als ’teggia’ bekend staat.
De belegde versie verkoopt men in gespecialiseerde kioskjes, zogenaamde ‘piadineria’. Ze worden direct na de bereiding warm gegeten. Belegd met vleeswaren, zoals parmaham. Of verse kaas met onuitsprekelijke namen als squacquerone of stracchino en salade. Uiteraard is er ook een zoete variant, met bijvoorbeeld jam of de onvermijdelijke nutella. Maar daar ga ik verder geen woorden aan vuilmaken.