Picchiapò, terug in Rome.

Herfst, de BBQ kan de opslag in. Over en sluiten. Rond deze tijd duik ik altijd de keuken in om grote pannen rundvlees te stoven. Goeie therapie en heel erg lekker. Naar Vlaams voorbeeld eet ik die met frieten en mayonaise. Van wat overblijft maak ik cottage pies. Soms blijft er zelfs dan nog wat over. Dat allerlaatste restant eet ik de derde dag op brood. Als comfort food, de perfecte lunch voor regen- en stormachtig weer. Echt genieten.

Romeinse favoriet

Ik sta niet alleen. Bij de Romeinen (de huidige inwoners van Rome, niet die uit Asterix) is Picchiapò (spreek uit als pie-ki-japo) populair. Schrik niet, Ik kan je meteen geruststellen. Het is niet de nieuwste pokemon, hoewel het wel wat van een rage heeft. Dit ouderwetse gerecht heeft zijn weg weer terug gevonden naar de menukaarten van de Romeinse trattorias en osterias. Wellicht was het ooit minder populair doordat het een gerecht was uit de ‘cucina povero‘. Wat zich het best laat vertalen als volks- of armeluiskeuken.

Picchiapò

Picchiapò is namelijk een snelle stoofschotel, die wordt gemaakt van restanten. Van het rundvlees dat de vorige dag is bereid om precies te zijn. Die reepjes bief worden met uien en tomaten gestoofd. Meer dan een ‘kliekjesgerecht’ is het niet. Maar wat resulteert is een typisch Romeins gerecht dat niet alleen met rijst of pasta gegeten wordt, maar inmiddels ook populair beleg is voor op een omelette (lesso) een ‘panini’. Kijk en naar zo’n sandwich zou ik nu hevig op zoek gaan door de straten van Rome. Inderdaad als een zenuwachtige tiener naar een nieuwe Pokemon. Ook in Rome kan het tenslotte spoken.