frankwords
How about lunch? Het stevige Britse ontbijt is wereldberoemd, maar waar blijft de lunch? Vroeger zei men zelfs over de Britse eetcultuur ‘if you wanna eat good, eat breakfast’. Dat is achterhaald, het Londense culinaire firmament is bezaaid met sterren. Een echt equivalent van de full British breakfast voor de lunch is er nog niet van gekomen. Lokaal is de ‘ploughman’s lunch’ populair, bij elke pub of lunchrestaurant lijkt het op de kaart te staan. De naam zegt je waarschijnlijk niks, een echt exportproduct is het dan ook nooit geworden.
Ploughman’s lunch
Het Nationale zuivelbureau, beter bekend als de Milk Marketing Board, heeft deze compacte lunch in de swinging sixties nog wel volop gepromoot. Wat op zich gedoemd was tot mislukken, aangezien men de ‘ploughman’s lunch’, nogal ironisch, meestal met bier of cider weg drinkt. Het is tenslotte voer voor in de kroeg, zogenaamde pubgrub. Wel bevat het, naast brood, boter en kaas en altijd uien en augurk. Het waren de onvermijdelijke goedkope ingrediënten voor een voedzame arbeiderslunch. Vlees was te duur, kaas een goedkope vervanger voor proteïne. De uien dienden als bron van vitamine en bij een gebrek aan kruiden voor wat extra smaak.
Pierce the Ploughman’s Crede
Door de jaren heen groeide het menu uit tot een volwaardige lunch. Met zaken als ham, hardgekookte eieren, appelen en zelfs een groene salade werd het langzaam een lunchplank. De benaming Ploughman is een verwijzing naar een lang verhalend gedicht of allegorie uit de laat 14de eeuw: Pierce the Ploughman’s Crede. Daarin beschrijft de anonieme dichter precies de basis van de latere ploughman’s lunch. Kaas, brood en boter als bron van vetten en proteïne, met wat ui voor de smaak. Tijd en geld voor frivoliteiten had men tenslotte niet. Bier was zeker beter en drinkbaarder dan het vervuilde drinkwater van de tijd.